همه تقصیرها را به گردن پورغلامی نیاندازید

در فوتبال ایران تا تیمی موفق می‌شود همه عامل را سرمربی می‌بینند و وقتی هم تیمی ناکام می‌شود همه به سرمربی حمله می‌کنند که این طرز تفکر شک نکنید غلط است و در فوتبال حرفه‌ای جایگاهی ندارد.

امروز اگر تیم ملی نوجوانان در جام جهانی می‌درخشد و تا مرحله یک چهارم نهایی بالا می‌آید البته که به خاطر هوش و ذکاوت عباس چمنیان در مربیگری بوده، اما پازل‌های دیگری هم در کنار عباس چمنیان بودند که در این موفقیت نقش آفرینی کردند. یک مربی تاپ هیچ وقت نمی‌تواند با یک تیم بد موفق شود.
در موفقیت تیم ملی نوجوانان حمایت‌های فدراسیون فوتبال نقش داشته. نمونه اش برگزاری اردو در اسپانیا و انجام بازی دوستانه با تیم‌های فرانسه و مکزیک پیش از شروع جام جهانی که هر دو بازی با پیروزی ایران همراه بود.‌
می‌خواهیم بپردازیم به تیم ملی جوانان. تیمی که در اردن و در مصاف با تیم ملی این کشور، سوریه و فلسطین موفق عمل نکرد و نتوانست جواز حضور در جام ملت‌های جوانان آسیا در اندونزی را به دست بیاورد و بالطبع جام جهانی ۲۰۱۹ را هم از دست داد و این بزرگ‌ترین ضربه به تیم ملی نوجوانان بود. تیمی که در جام جهانی تا مرحله یک چهارم نهایی بالا آمد و از این پس باید در رده سنی جوانان بازی کند. اما کو تورنمنت؟
آیا تنها فرهاد پورغلامی مقصر این ناکامی بوده؟ به واقع خیر.
این تیم یعنی تیمی که فرهاد پورغلامی به دست گرفته بود یکی دو ماه بود که تشکیل شده بود! البته نه توسط فرهاد پورغلامی و دستیارانش. نفراتی بودند که استعدادیاب‌های فدراسیون فوتبال آن‌ها را شناسایی کرده بودند و در اختیار فرهاد پورغلامی قرار دادند! این خود یک تصمیم اشتباه است. نگاه استعدادیاب‌ها قابل احترام، اما در کجای دنیا استعدادیاب‌ها تیم سازی می‌کنند؟ در کجای دنیا می‌شود تیم ملی را یکی دوماهه ساخت؟
تاریخ برگزاری بازی‌های مقدماتی جام ملت‌ها (گروه e) که البته ابتدا قرار بود در مشهد برگزار شود و بعد به اردن رفت از ماه‌ها پیش مشخص بود. دقیقا از خیلی وقت پیش. اما تیم در فاصله یک دو ماه مانده به آغاز بازی‌ها تشکیل شد! آنهم اشاره کردیم تیمی که سرمربی تیم ملی نرفت بازی‌ها را ببیند و نفرات را تعیین کند. تیمی بود که استعدادیاب‌های فدراسیون فوتبال تعینش کرده بودند! نگاهی که پیش‌تر امیر حسین پیروانی – سرمربی قبلی تیم ملی جوانان آن را نپسندیده بود و تاکید کرده بود تیمی می‌سازد که خودش آن را انتخاب کند.
امروز اگر تیم‌های ملی فوتسال و فوتبال ساحلی امان موفق اند به این خاطر است که همیشه دایرند، اما متاسفانه تیم‌های ملی پایه همیشه یکی دو ماه پیش از شروع بازی‌ها دایر می‌شوند که این یک اشتباه محض است. نمونه اش پیش از این تیم زیر ۲۳ سال. یک ماه پیش از شروع بازی‌ها در بیشکک به امیر حسین پیروانی گفته شد با تیم زیر ۲۰ سال در این بازی‌ها حاضر شود و ۴ بازیکن کمکی زیر ۲۳ سال را هم همراه خود ببرد. تیم با تمرینات نصف و نیمه و تنها با یک بازی تدارکاتی عازم بیشکک شد و در غیاب بازیکنان استقلال در برابر عمان شکست خورد و حذف شد و به همین بهانه بهمراه تیم ۲۰۲۰ کنار گذاشته شد.
امیر حسین پیروانی اگر مربی خوبی نبود چطور در بازی‌های مقدماتی جام ملت‌ها در مشهد تیمش ۱۵ گل به اردن – کویت و نپال زد و گلی نخورد. چطور در جام ملت‌ها در گروه قطر قهرمان دوره قبل ژاپن صعود کرد و در نهایت با شکست ازبک بعد از ۱۶ سال جهانی شد و در جام جهانی هم بعد از ۴ دهه پیروز شد. بی شک اگر تیم ملی جوانان با تمرین بیشترو با بیش از یک بازی تدارکاتی با سنگال مهیای حضور در جام جهانی می‌شد چه بسا بهتر نتیجه می‌گرفت.
امروز تیم ملی جوانان در جام جهانی ۲۰۱۷ که می‌توانست در مقدماتی المپیک تیم ۲۰۲۰ ما باشد فراموش شده و اصلا تمرین نمی‌کند. حتما این بار هم در فاصله یکی دو ماه مانده به بازی‌های مقدماتی المپیک تیم ملی امید را تشکیل می‌دهیم و اگر مثل همیشه شکست بخوریم سرمربی را سیبل می‌کنیم.
نه همه تقصیرات به گردن فرهاد پورغلامی نبود. ما برای اینکه تیم ملی نوجوانان – جوانان و امید موفقی داشته باشیم تیم هایمان باید همیشه دایر باشند نه اینکه یکی دو ماه پیش از شروع بازی‌ها آن‌ها با کمک استعدادیاب‌ها تیم بسازیم و در اختیار مربی قرار دهیم. اینطوری حتی اگر از بازی‌های مقدماتی هم صعود کنیم در نهایت موفق نخواهیم بود.